Jeżeli film Kennetha Kainza miał być w jakimś sensie także przestrogą dla małżeństw, ogólnie
par, w których to życie wkradła się rutyna, to zdecydowanie lepiej spełnił swoje zadnie, niż forma,
która to miała akurat być kluczem do sukcesu.
Ukazując, iż żaden terapeuta nie jest nam potrzebny do rad, mówienia jak mamy postępować w
podobnych sytuacjach, gdyż to my jesteśmy od tego, by radzić sobie najlepiej jak umiemy bez
pomocy osób postronnych, gdyż to my mamy powtórnie znaleźć szczęście, szczęście które
powinno ponownie przyświecać jak za dawnych czasów, to ''Terapia'' ta powinna służyć jako
najlepsza terapia na otrzeźwienie, dla osób, którzy czekają już w kolejce do specjalisty.
Niestety pod kątem humoreski, bo to ona miała wieść (chyba) tu prym, KOMEDIA nie spełnia
zamierzonych oczekiwań, bo jest po prostu mało ...zabawna. Na domiar złego, jej irytująca fabuła
potrafi w wielu momentach porządnie rozsierdzić widza.
Po tę duńską produkcję w głównej mierze sięgnąłem z powodów Nikolaja Lie Kaasa i to on tak
naprawdę zadecydowała o mojej decyzji. Mam do jego aktorstwa słabość, przez co Kaas jest
jednym z ''moich'' nielicznych ulubionych aktorów z okolic Skandynawii.
Patrząc na ten film poprzez pryzmat duńskiego kina, które wysoko sobie cenię, kolejny raz
przekonałem się, iż Duńczycy nie mają ręki do komedii. Wyjątkiem od reguły są ''Jabłka Adama''
Andersa Thomasa Jensena, które wywarły na mnie ogromne wrażenie, ale one ''eksplodowały''
nie tylko ze czarnym, dosadnym humorem, ale przede wszystkim dramatyzmem, inteligencją i
przesłaniem, bo takowe w sobie przecież noszą.
''Terapia'' przez pierwszą część była dosyć prosta, wręcz schematyczna, ale przynajmniej
sprawdzała się jako komediodramat. Z najnormalniejszych pod słońcem problemów rodzinnych
biła naturalność i tym większa szkoda, że wszystko zaczyna zmieniać postać rzeczy wraz z
pojawieniem się na ekranie, a raczej w domu państwa Agerbo, fałszywego pomocnika od spraw
małżeńskich.
Manipulator mający nieczyste zamiary wobec ''nowej'' właścicielki problemów związanych
rzekomo to z wypaleniem się jej związku, ekspert - krętacz, nie potrafiący niby to utrzymać
własnego małżeństwa, doradca w dziedzinie szczęścia itd, swoją podstępną kuracją, wzbudził
we mnie tylko agresję.
Całość zaczyna mocno irytować przez matactwa i kłamstwa Ulricha, a mnie zaczyna coraz
bardziej trafiać szlag. I nawet te kilka żartów, a może bardziej zabawnych sytuacji, nie robi już na
mej przeponie większego wrażenia. Endorfiny zupełnie odmawiają posłuszeństwa.
Do tego dochodzi fakt, jak normalni ludzie, ulegają namowom kogoś im obcego, tylko dlatego, że
jest ''terapeutą'', w związku z czym dochodzi do niepotrzebnych nieporozumień pomiędzy Puk, a
Andersem.
Można mieć wrażenie, że Kainz, także scenarzysta, stworzył coś zupełnie na siłę, nie przewidując
przy tym, że to co miało sprawić dobrą rozrywkę, sprawiło, ale raczej zdenerwowanie wśród
widzów. Zresztą po niskiej ocenie na fw i braku tematów, widać też i brak zainteresowania
duńską ''Terapią''.
Fajnie za to patrzyło się na Sidse Babett Knudsen i Nikolaja Lie Kaasa, gdyż para aktorsko,
stanęła jak najbardziej na wysokości zadania, przy okazji sporo z siebie dając.
Tych prawdziwie zabawnych scen jest tu jak na lekarstwo i gdyby nie rozpaczliwa walka Andersa
o odzyskanie żony, oraz utwierdzenie mnie w jeszcze większym przekonaniu, iż to my sami
musimy w chwilach słabości szukać pomocy tylko wewnątrz sobie, no ewentualnie wśród
swoich najbliższych, a nie czekać na fałszywa regułki obcych, a nawet za nie płacić, moja ocena
byłaby z pewnością o punkt niższa.
W każdym bądź razie i tak trudno polecić ten film komukolwiek, więc powiem tylko, że jeśli lubicie
skandynawskie kino, lub tylko duńskie, to pozostańcie lepiej przy tradycyjnych surowych i
brutalnych dramatach, oraz mrocznych i tajemniczych kryminałach. Po prostu tym razem możecie
sobie darować. Ode mnie naciągane 4/10.